Avrupa’da Kadın Olmak

Malumunuz Avrupa’dayız. Kampta iken Eve çıkma hayalleri ümidimizi diri tutuyordu. Hayatımızın düzene gireceğine olan inancımdan dolayı erişmek istediğim hayata heves ediyordum. Kendimce hedefler belirliyor ve planlı bir hayata yelken açacak olmanın heyecanı ile doluyor dopdoluyordum.

Gel gör ki öyle olmadı. Artık evdeyiz ve kendimize ait bir mutfak sahibi olmak tüm hayallerimi baltaladı. Diyet yapmak zorunda olan insanların bir çikolata paketine ellerinin uzanmasıyla tüm çabaların bittiği yerde ben de sahip olduğum mutfakla tüm planlarımı sonlandırmış oldum. Hergün ne yesek telaşı ve tam bir yıl süren mutfaksız yaşam şimdilerde mutfaktan çıkmama ile sonuçlandı.

Bu işin evdeki tarafı. Bir de dışarıdaki yaşama bakalım. 🤔 Oturum alıp eve yerleşen her insan bir şekilde dil öğrenmeye çalışıyor. Çünkü üç üniversite de bitirseniz yerel diliniz yoksa hiçbirini kullanamıyor ve hayata adapte olamıyor ve en kötüsü de işe yaramıyorsunuz. Öğrenmenin en iyi yöntemi ise bir dil kursuna gitmek. Bu sebeplerden ötürü artık ben de öğrenciyim. Her gün sabah 6.30 da kalkıyor, çocukları hazırlayıp onları kreşe bıraktıktan sonra tren istasyonunun yolunu tutuyorum. Mütemadiyen uykusuz başladığım günlere hep yenisi ekliyorum. Buradaki Kadınların hemen hemen yarısının hayatı benimki ile aynı. Fakat bakış açılarımız çok çok farklı.
Ben TEK’im deyip, içten içe DNAma kadar işlemiş Doğu kültürünün acıdan beslenen şekliyle derdime yanıp hep mağduru oynamaya çalışsam da benimle aynı durumda olan yereldeki Kadınlar Tek aile olarak iş hayatlarına da devam ediyorlar. Hayatın her alanında faaliyet gösteriyorlar. Boya işinde ehil, dışarıda yaprakları ve çöpleri toplayan, parkları temizleyen, otobüs ve taksi şöförlüğü yapan, kışın karları küreleyen (temizleyen) evde çocukları için yün çorap ören Kadınlar hayatın her alanında aktifler. Eve girince iş kadını rolünü paltosu ile askıya alan bu Kadınlar sorumluluklarını biliyorlar. Çocuklarına ise günlük plan dahilinde iyi insan olmaları İçin iyi annelik modeli uygulayan bu Kadınlar bana da rol model olarak hayata olan adaptasyonumu kolaylaştırdılar.

Yalan yok, Dosdoğru Yaşıyorlar

Karşı komşum 70 yaşlarında. Sabahları 05:30 da sabah postasını kutudan aldığına şahit oluyorum. Bu ülkede erken kalkmak hayatın içine adapte edilmiş çok doğal bir durum.

Evlerde televizyon var fakat neredeyse hiç açılmıyor.
Saat 22:00 den sonra tüm ülkede ses yapmak yasak.
Alışveriş  merkezleri genelde saat 18:00 de kapanıyor.
Çocuklu anneleri saat 17:00 den sonra sokakta neredeyse hiç göremiyorsunuz. Yedir içir yatır faslı bitimi çocuklar genellikle 20:00 de yatmış oluyorlar.
Sabah 06:00 dan itibaren dışarıda işe ve okula gitmek için yol alan insanları görebiliyorsunuz.
Bebekler neredeyse hiç ağlamıyor. Dışarıda çocuğuna kızan bir ebeveyne rastlanmadığınız gibi çocukların da birşeyler için ısrar ettiğine şahit olmuyorsunuz.

İlk geldiğimizde palyaço evine 🤡 davet edilmiştik. Onlarca palyaço gösteri yapmış bağış toplamışlardı. Program bitip satılmayan muzlar ücretsiz ikram edildiğinde ise tepsiyi tutan palyaçonun elinde bir sürü muz kalmış olmasına ve tek tek herkese teklif edilmesine rağmen hiç bir çocuk 🍌  almak için heveslenmemişti. Bunun yanı sıra benim çocuklarım hergün muz yemelerine rağmen iki ellerini de muz ile doldurmuşlardı. Hatta küçük oğlum ben bunu istemiyorum başka muz diye ısrar etmiş, kızım ‘bir tane daha bir tane daha’ diye ağlayarak elindeki muz 🍌 bitmeden tutturmaya başlamıştı.

Bu ülkede çocuklar da kurallara uymak zorunda.. Salıncakta sıra beklerken ağlasa da, alışveriş merkezinde almaması gereken birşey için tuttursa da anneler kesinlikle kurallardan taviz vermiyor. Çocuklar dağıttıkları şeyleri anneleriyle  topluyor ve nasıl buldularsa öyle bırakıyorlar.


Cimnastiğe gittiğimiz birgün büyük çocuklardan biri kızıma sataşmış sonunda da kızımın kolunu sıkmıştı. Kızım ağlaya ağlaya yanıma geldiğinde çocuğun annesi de kızımı teskin etmek için yanındaydı ve özür diledi. Aradan geçen bir müddet sonrasında oğlunu da ikna etmiş ve oğlu kızımdan özür dilemişti.

Hatayı telafi etmek için azami gayret gösteren bu insanlar yuvarlak ifade kullanmıyor ve doğru bir hayat yaşıyorlar. Erken kalkıp erken yatıyor dış etkenleri amaç etmeyip araç olarak kullanmaya devam ediyorlar.

ve sanırım en önemlisi..

Bunlar yapılırken hiç din vurgusu yapılmıyor. Yalan söylemiyorlar.

135 cm Oto Koltuğu

İkizlerden kız olanın kaç gündür ara ara dişi ağrıyordu. İkna edemediğim için doktora götürememiştim. Ama öğretmenimiz de ‘bugün dişi ağrıdı, doktora götürmelisiniz’ dedikten sonra artık vakti geldi diye düşündüm. Telefonla aramak en mantıklısı fakat öyle sorular geliyor ki konuşma hızına yetişemediğimden ve dilim dönmediğinden (çünkü yerel dili tam anlamıyla konuşamıyorum) cesaret edip arayamadım. Ertesi gün kurs çıkışı koşa koşa diş hastanesinin yolunu tuttum. Hastaneden aynı güne randevu alabilmenin sevinciyle arabaya atladığım gibi işlerimi halledip çocukları almaya kreşe gittim.

Kızım bir taraftan ağlıyor, haliyle dişçiye tedavi olma korkusunu yenemiyordu. Diğer taraftan küçük oğlan durmuyor onu meşgul edecek bişeyler aramaya çalışıyordum. Büyük ise pazarlığa başlamış ben de odaya gireceğim diyordu. Hastanede herkes bize bakıyordu. Tam ortaya karışık salata modunda hastanede beklerken sıra bize gelmişti. Dört kişi dişçi odasına girmiştik. Asistanla birlikte 6 kişi odada idik. Kızımın ağlama seviyesi iyice yükselmiş ben oturmam demeye başlamıştı. Çocukların eline tableti verip dikkatlerini videoya vererek kızıma odaklanmıştım. İkna etmek için epey dil döktükten sonra elini hiç bırakmadığımdan tümü gözümün önünde cereyan eden küçük bir dolgu operasyonu ile diş problemimiz hallolmuştu.

Çıkışta onlarca pazarlık yapılmış cips, çikolata, süpriz yumurta sözleri verilmişti. Arabaya binerken her zamanki uyarılarımı yapmış oturmaları ve kemerlerini takmayı unutmamaları gerektiğini söylemiştim. Henüz yola çıkmştık ki polis arabasının içindeki beyefendi ile gözgöze geldik. Sanırım bizi çok sevimli buldu ki takip etmeye ve sinyal göndermeye başladı. Kısa bir müddet olanı biteni anlamaya çalıştım. Anladım ki bu sirenler bizim içindi. Sağa çektim. İner inmez ilk ikaz yapıldı ✅ ‘eğer arkanızdan sirenlerini yakmış polis arabası görürseniz lütfen arabanızı durdurun.’ Ne demek efendim hayhay diyecek takati kalmayan benin eli ayağına çoktan muhalefete başlamıştı bile.. içten içe tür tür titriyordum.

Önce sürücü belgesi sonra çocukların kimliğine baktılar. İkinci ikaz geldi

✅ Çocuklar bizim için önemli, kemerini bağlayıp oturmalılar, yükseklik 135 cm değil. İki tane daha oto koltuğu almalısınız. Bu şekilde yola devam edemezsiniz..

İçimden ‘ne yani bunca stresin sebebi oto koltuğu mu?’ desem de gafil yakalanmıştım. Haklıydılar. Temsili olan hiçbirşeyi kabul etmiyorlardı. Standartlar Avrupa da uymak İçin vardı. Yani Avrupa’da Avrupa strandartları geçerli idi. Polis 👮‍♂️🚓🚔 çocuk güvenliğine önem veriyor oto koltuğu gerekliliğini söylüyordu.

⚠️ Şimdi ceza vermiyoruz uyarıyoruz. Eğer kemeri çıkarırlarsa yola devam etmeyin. Hemen oto koltuklarınızı alın. En sonunda da çocuklarla konuşan polisler yolculuk esnasında kalkmamaları gerektiğini aktardı.

Teşekkür edip ayrıldığımızda dizlerimin bağı çözülmüştü. Hemen bir U dönüşü yapıp Annica’nın yanında soluğu almıştık. Süperwomen Annica elime bir kağıt tutuşturup bugün saat18:00-19:00 arası ücretsiz ikinci el pazarı var. Oradan bakabilirsiniz dedi. Yine bişey anlamamıştım. Neden ücretsizdi, bugüne nasıl denk gelmişti?

Söylenen saatte söylenen yere gittiğimde beni bekleyen bir oto koltuğuna anne şefkatiyle öyle bir sarıldım ki o an tüm sıkıntım bitti. Hatta içerideki ücretsiz oyuncaklardan üçer beşer alan çocuklarım evin yolunu tutarken cennetten alış veriş yapmış gibi çok çok keyifli idi.

Ertesi gün ise kapıya bir oto koltuğu bırakılmıştı. Sevgili Annica, Sevgili Kataya haber vermiş, yaşananları hiç dile getirmeden sorun çözen arkadaşlarımın ikiside birer adet oto koltuğu getirmişti. Onlar  sayesinde 0 € karşılığında iki gün içinde 4 adet oto koltuğumuz olmuştu.

Ülkemdeki polislerin muamelelerinden dehşet hissine kapılan ben şimdilerde yerleştiğimiz Avrupa’nın bir güzel ülkesi ve küçük bir şehirde polisleri görüp onlara selam verebilecek olmanın heyecanı ile gün sayıyorum.

Çılgın Türkler - Sakin Avrupalılar!

Bu ülkeye geldiğimde en ihtiyacım olan şey benimsenmekti. Hani Türkiye’de Suriyeli olan yurdundan yuvasından çıkarılmış insanlara bir bakış açımız vardır ya, heh işte ondan bahsediyorum. Çünkü (yıllarca öğrendiğiniz doğrular doğrultusunda) yaptığınız Avrupa insanına göre küçük bir yanlış hareket karşısında yerli halktan aldığınız olumsuz bir tepki sizi inanılmaz derecede etkiliyor ve hemen çaptan düşüyorsunuz.

Bana ise hep tam tersi olmuştu. Üç çocukla kütüphaneye gittiğimde çocuklar bir o yana bir bu yana gidip ses yaptıklarında bile dert etme diye gülümseyen insanlarla karşılaştım. Kaç kere ‘sorry’ dediğimi bilmesem de aldığım cevap hep güler yüzlü bir ‘no problem’ oluyordu.

Sevgili arkadaşım Hostes Kata iki ay uçuşunun olmadığını Çarşamba günü bizi misafir etmek istediğini belirten bir mesaj yolladı. Hayatım boyunca ağırdan almayı bilmeyen hızlı ben tam iki dakika sonra cevaben gülücükler dolu bir mesaj yollamıştım. ‘Ok, at what time?`

Kampta stajyer iken tanıştığım Kata kendimi en çaresiz hissettiğim anımda sırtımı sıvazlayan  Kadındı.. ve şimdi bizi evine davet ediyordu. Evine giderken acaba nasıl bir yerde yaşıyorlar diye düşünürken arabayı park etmek için garajına girdiğimde anladım ki ülke standarlarının üstünde bir aileye misafir oluyorduk.

Kata Güler yüzle bizi karşıladı. Yaşça benim çocuklarımdan büyük üç çocuğunu bizi selamlaması için salona davet etti. Getirmiş olduğum çiçekler için memnuniyet ifadelerinin yanında yüzündeki tebessüm, çiçeğin eve baharı getirmesi gibi zihnime de baharı davet etti.

Çocuklarımın önüne bütün oyuncaklar serildi. Hatta Kata’nın güzel kızı çocukların seveceğini düşündüğü üst kattaki odasına çıkarak hepsini getirdi ve birlikte oynamaya başladılar. Küçük Hamster 🐹 ile tanıştırdı. Yemek Faslı’na geçtiğimde şaşırsam da doğrusunun bu olduğunu yıllarca bilmeme rağmen uygulamadığım bir hakikatle yine yüzyüze geldim. Fırında Krep (kremalı mantarlı) Tatlı olarak yine krep üstüne krema çilek ilaveli. Yanında içecek ☕️ çay. Hepsi bu kadar. Kata sonrasına piyanosu ile bize çocuk şarkıları çaldı ve birlikte söyledik.

Dolu dolu geçirdiğimiz iki saatin ardından müsade istediğimizde ise çocukların Doğum günü ve Paskalya bayramına atıfta bulunarak çocukların eline hediye paketleri tutuşturuldu. Ayrılıp sarılırken ise yutkunup Kata’yla konuşmakta zorlanırken sadece Thank you very much diyebilmiştim.

Sanki o gün Kata bize dünyayı bağışlamıştı.

Diğer hafta Linda ev görmeye iki oğlu ile gelmiş ve  evimize ilk kez misafir olmuştu. Sözleştiğimiz saatte kapıdalardı. Annica bizi yine yanlız bırakmamıştı. Linda çocuklara 🎁 oyuncaklar almış, ev için de adetleri üzere bolluk bereket sembolü taze ekmek ve tuz getirmişti.

Adetlerimiz üzere Envai çeşit yapmış olduğum yiyeceklerle Türk misafirperverliği gösterme gayretinde olsam da hepsinden birer kaşık veya birer adet alarak hiçbir yemeğin hatırını bırakmamış hepsinden sadece tatmıştı. İki saat boyunca çocuklar oynadı ve tam iki saat sonra müsaade isteyip iyi dileklerle ayrıldılar.

Bu hafta sonu Türkler arası kaynaşma yemeğimiz 14:00-17:00 arasında idi. Ben dahil hepimiz saat 15:00 e doğru lokantaya gelmiştik. Yiyip içerken farkettiğim şey açık büfe mantığı ile aldığımız yemekleri bitiremememiz olmuştu. Konuşmalara doyamamıştık saat 18:30 sularında tüm masaları birleştirme kararı almıştık. Lokantadan Saat 20:00 🕗 de ayrılmıştık. Samimiyetimizin fotoğrafları çekilirken birden aklıma Avrupa misafirliği geldi.

Sanırım biz Türkler çok iyi halay çeken folklorik figürlerde başarılı ve hareketli çılgın Türkleriz.
Avrupalılarda tango ve vals gibi iki kişinin estetik hareketlerle birbirlerine uyum sağlayarak sergiledikleri danslarda mahirler..

Vakit israfını çözen Avrupalılardan İslami yaşam adına öğreneceğimiz çok şey var.