Göçmen Bürosu

Geleli bir ay oldu. Geldikten bir hafta sonra çocukları alıp dışarı çıkmaya başladım. Markete, parka, pazar'a...vs. adapte olma süremiz kısa idi. Bir de ufaklık devamlı zırlamasa.. Zır zır zır biz onun bu haline adapte olduk galiba🤷‍♀️💆🏼🤦🏼‍♀️

Göçmen bürosu görüşmelerinden biri tamamlandı. Görüşmeye gideceğim saatlerde çocuklarıma bakması için tecrübeli bir dadı çooktan ayarlanmıştı. Hal böyle olunca gözüm arkada olmadan büronun yolunu tuttum.

Cebimde bugüne özel ücretsiz seyahat kartım.. Randevu saatinde orada bulundum.  Beni bekletmeden içeri davet ettiler. Bir Müfettiş ve bir tercüman var odada. Müfettiş her söylediğimi bilgisayarında kayıt altına alıyor.  Rahatlığı rahatlatıyor. Ülkemde görmediğim İnsana verilen değeri bir başka ülkede hem de mülteci statüsünde görmek elbette çok mutlu etti ama ülkem adına derinn düşüncelere de sevketti. Sanki yaşadıklarıma inat karşımda psikolojik olarak beni rahatlatan bir psikolog vardı.

Eşit statüde iki insan karşılıklı konuşuyoruz. Verdiğim doküman/bilgilerle örtüşen yol hikayemi dinledi önce.. Sonra anlat dediler...Gazetede yazdığıma dair bir numune 📰🗞, Banka hesabı💳, SGK dökümü 📑bile delil olarak yeterli idi. Bu görüşmede beni dinlediler👩🏼‍💻


İkinci görüşmede sorular sorular, olaylar olaylar..

Bizim memlekette çikolatalar 🍫 protesto ediliyordu o sıralar, aramızda çikolatalı gofret sevmeyen yoktu ama şimdilerde o gofretleri bıçaklayıp, asan çoktu. 😬😬Yani twitterda yok yoktu.

Görüşmenin bir yerinde ülkemin çikolatasına saldıranların halinden bahsettiğimde müfettişin beni anlamadığını hissedip (Hoş gerçi.. ben anlıyormuydum sanki!) sözü çikolatayı asan bize ne yapmaza getirip bitirdim. Mesai bitmek üzereyken, not ettiklerini özetledi müfettiş.  İmzaladık karşılıklı yazılanları.. İşlemler tamam!

Artık vakit koşa koşa metroya, yavruların yanına gitme vakti.. Nedense onlara sarılma ihtiyacı hissediyorum.

Yeni hayatımız şimdi başlıyor..Bir sonraki aşama kalıcı mekan ⛺️ Yerleşik Kamp hayatı.